پروانه ی بی پروا

آنچه عشقت   صنما   با دل این  شیدا کرد           شهره ی شهر و به پیرانه سرم رسوا کرد

روی زیبات ز مشاطه گران مستغنی است           چونکه  نقاش  ازل  نقش  تو  را زیبا کرد

خبر   وصل  تو   گر بشنوم  از  باد صبا             بزداید   ز  دلم  آنچه  غمت   با   ما کرد

ره   به  سرمنزل  عنقا   نبرد  هر  صیاد             عشق تو  بود  که  اندر  دل  ما  ماوا کرد

گرد شمع  رخ تو  دادن جان شیرین است               چون مرا شوق تو پروانه ی بی پروا کرد

سعی  بسیار  نمودم   به  کسی   دل ندهم         لیک عشق آمد  و شوری به دلم برپا کرد

دفتر شعر  "خدایی"  که  سراپا عیب است               چشم اغماض  عزیزان  همه را زیبا کرد

عنایتی...

عنایتی  کن   و  ما  را  غمی  خدایی  ده                  به رغم زاهد خود بین  به ما عطایی ده

اگرچه    غرق  گناهیم  و جرم ما  بسیار                  به زیر سایه ی الطاف خویش  جایی ده

به نزد اهل کرم بِه که  دست خالی  رفت                 ز  فضل  خود   به  من  بینوا  نوایی ده

برای    عذر گنه  نیست    هیچ  دستاویز                ز عفو  و  بخشش خود  خط آشنایی ده

امید بسته  به  "لا تقنطوا"  و  آمده ایم                 برای  بخشش  ما  عاصیان صلایی ده

                                                                        گناه  کردم   و   شرمنده ام   ز  درگاهت                  کرم  نما  و  ببخشای  و  جای پایی ده