دیدن سراب به خیال آب

دوش در فکر و خیال روی او                          بّد دلم آشفته چون گیسوی او

چشم من تا صبح دور از خواب بود                     همدم  تنهائیم  مهتاب  بود

بسترم  اندر  میان  ماهتاب                               با خیال آب می دیدم سراب

نام او بر روی قلبم  باشتاب                          می نوشتم تا وُرا بینم به خواب

چون ندارم دسترس بر کام او                         ( عشقبازی میکنم  با  نام  او )

لحظه ای گردیدم از خود بیخبر                         ناگهان دیدم که یار آمد ز در

با هزاران جلوه آمد در برم                              خویش  را  افکند اندر بسترم

گفت: برخیز ای به دام غم اسیر                  آنچه خواهی کام دل ، اکنون بگیر

واله و حیران شدم از دیدنش                         دست ها  افکندم  اندر گردنش

لب نهادم بر لب عاشق کُشش                        لمس کردم آن دو نار میخوشش

سِیر دستم چون به پائین تر رسید                  زنگ  ساعت  صبح را دادی نوید

جستم از جای و بدیدم یار نیست             خواب می دیدم ، کسی در کار نیست