گمگشته

(به مناسبت عید سعید غدیر خم گفته شد)

من از آن گمگشتگانم ره نمایم سوی راه              آفتاب عمر  بر بام است  و  با باری گناه

نه  ز  دنیا  بهره ای  بردم ، نه روی آخرت               هست امیدم  فقط بر رحمت و لطف اله

ای علی دست "خدایی" باشد و دامان تو               کن طلا مس وجودم را به فیض یک نگاه

( و تک بیتی زبان حال)

ز عمر خویش ملولم کجاست پیک اجل؟          که همرهان همه رفتند و من بجا ماندم

امید عطا

دور   شو     از  برم   ای  ناصح    و   افسانه  مگو       صحبت    از    عقل    برای  من  دیوانه  مگو

در بر  مست  چه جای سخن  از   هشیاری است؟     بهر  ما    جز     خبر  باده    و   پیمانه  مگو

ساحت    جنت     و    فردوس     تو     را   ارزانی      نزد  ما    جز   سخن  از  باده  و پیمانه   مگو

تکیه  بر   سعی   و   عمل    شیوه  رندان     نبود       جز   حدیث     کرم      دلبر   جانانه   مگو

بر    در     اهل    کرم    دست    تهی    رفتن    به    بخششی  خواه  و  بجز  عرض فقیرانه   مگو

ای "خدایی" تو چه داری که کنی عرضه به دوست؟        غیر     امید   عطا    از  در  این  خانه  مگو

غم یاران رفته

دلم    از    روزگار    پر خون  است                دیده از اشک غم چو جیحون است

ای دریغا     که    عمر  زود گذشت                تلخ و شیرین هر آنچه بود، گذشت

غم      یاران     رفته    پیرم    کرد                 کنج  عزلت  به  غم اسیرم   کرد

دوستان  یک به یک   سفر  کردند                 ترک  این   زار  خون   جگر   کردند

باد     یادش    بخیر     آن    دوران                 که  بدیم    گرد  یکدگر    شادان

روستا  جمله  فارغ  از   غم  بود                 هر  کجا  زخم  بود    مرهم  بود

مردمان   جمله    یار    هم  بودند                 روز  و  شب    در  کنار  هم  بودند

از  رفیقان  به  عزم   صید و شکار                 انجمن     بود     در     سر  نیزار

غم تفتیش  بار   و   "ایست"  نبود                 ترس جرم  و  "محیط زیست" نبود

نه  ز   مخبر   خبر  نه از جاسوس                 حیف... بگذشت آن زمان افسوس

به    کجا  رفت    میر    میرشکار؟               مندلی    خان     شکاری     قهار

کو  "محمد حسین" همچون شیر؟                تا  که  با  هم     رویم   در نخجیر

کو غضنفر؟  کجاست سد محمود؟                حیف و صد حیف،نیست سد داوود

باد    یادش    بخیر    علی   اصغر                 روشنی  بخش  مسجد و  منبر

اکبر   خیری      و      صدای    دِرا                  گله     می برد    جانب     صحرا

روستا     پر  ز  شور  و  غوغا  بود                 رفت و   برگشت    کاروان ها  بود

اندکی    دوستان    که  بر   پایند                 ساکن    شهر     و  دور  از  مایند

چشم تاریک    و  گشت پایم لنگ                شد  عصا  در  کفم به جای تفنگ

ای  "خدایی"   نباش    دل  نگران                می رسی  عنقریب     بر    یاران

که ما گشتیم از هر سو فراموش...

(چاپ شده در شماره 69 نشریه سیمای اردکان خرداد 1377)

الو  سیما !  به عرض ما بده گوش              که  ما  گشتیم  از هر سو  فراموش

بدیم    ما    سابقا   جزء  صفاهان               ز امکانات    خود    بودیم    نالان

چو   بودیم   همجوار   خطه   یزد              سوی  آنجا   شدیم  با قلب  پر درد

به  امیدی    که     آن    دارالعباده              بود   نزدیک تر     از    حیث جاده

عقب  افتادگی  های        صفاهان               ز سوی   یزد  خواهد گشت جبران

ولی  معلوم شد  این    چند  ساله                که  ما  را  بر قضا  کردی  حواله

همان   بودیم  و   حالا هم  همینی               میان    دو    گلیم  اندر      زمینیم

ز  دست   یزد  زار و  نیمه جانیم                دعاگوی      جناب      اصفهانیم...

*  *  *  * 

بگویم    از  برایت  وضع  جاده                سواره   می برد   رشک  از  پیاده

گریدر     گر    بیاید    گه گداری                رباید   گوی  سبقت   از  سواری !

ز بس  در راه رفتن  هست چالاک               نسازد   تیغ  خود  آلوده  با خاک !

پس  از  چندین  تقاضای  مکرر               نوید  آمد  به  ما    در  دست آخر

به  سعی   پیرو  خط  خمینی(ر                 وکیل     محترم     دکتر     حسینی

شود  آسفالت    این   راه  کذایی                که  ما   یابیم  از این  مشکل رهایی

شروع  کار  شد  از  بهر  آسفالت               ولیکن  صد هزار افسوس  و هیهات

ز  بهر  قطعه ای  از  زیرسازی               جهاد  یزد     شد   مشغول    بازی

به جای   خدمتی   بر خاق  محروم              طنین انداز  شد  این  نغمه  شوم:

که  جمعیت کم است و  خرج بسیار              نباشد  صرف   این  مبلغ   سزاوار

پروژه  این چنین  ترک  و رها شد                ندانم  پول  آن  صرف  کجا شد...

 *  *  *  *

نظر  کن  جانب    بیمار   رنجور               نه دکتر  نه دوا   با  این  ره دور

نه  ماشینی  که  تا  شهرش  رساند               رود  از  بین  اگر  اینجا  بماند

نه سوی  شهر  باشد  راه   هموار               کویر و موج ریگ و دشت و شنزار

نه  هست  اینجا  کلاس  راهنمایی               از این بدتر  چه  می باشد  بلایی

عبادت نیست غیر از  خدمت  خلق               نباشد    جملگی    سجاده    و  دلق

"خدایی"    جان  نثار  امر  رهبر                      سر  و جانش  فدای  دین  و کشور

بخواهد  از  خدا  اندر شب  و روز                      دوام     عمر     مسئولین    دلسوز

زهد ریایی

(15/5/1381)

ســــاقـــی بـیــار بـــاده کــه از پــا درآمدم                 زین در شدم به پای و کنون با سر آمدم

از قـیـل و قــال صومعه شد خاطـرم ملول                 بــهـر نــیـاز جــانـب این محــضـر آمدم

فصل بهـــار توبه ز مــی کــار عقل نیست                دســتم بگــیر، زانکه به صـلح اندر آمدم

کنـــدم ز تن لبـــاس ریــا و ردای عُـجــب                 شـرمـــنده از گذشته ســوی این در آمدم

پیر مــغان که خاک رهـش توتـیای ماست                 گــو لـطف کــن اگرچه ســیه دفـتـر آمدم

واعـظ ز بسکه بر ســر منبر ریا فروخت                 گشـتم خـمـــار و در طلب ســـاغــر آمدم

از زاهـــدان صومــعه طـرفــی نـبســته ام                بـر ســاکنان دیــــر مغــان چـــاکــر آمدم

دیدم به خواب شــاهــد عـهــد شــبـــاب را                انــدر هـــوای طــــــرّه آن دلـــــبــر آمدم

شیخم به طعنه گفت "خدایی" مخور شراب                گـفـتـم که مـــن ز زهــد ریــایـی درآمدم

مادر بود...

(درباره زحمات و قدرشناسی از مادر- 25/3/1381)

آنکه پرورد مرا از دل و جــان مادر بود                آنکه مهرش همه جا بود عیان مادر بود

آنکه پسـتان به دهانــم بنــهاد از ره مهــر                 بخورانـید مـرا شـــیـره جــان مادر بود

آنکه شب ها سر گهواره من تا به سحـــر                بود بیدار و به حالــم نگـــران مادر بود

آنکه دســتم بگــرفت و قدمــی چند ببــرد                تا شدم در همه ســو تیز روان مادر بود

آنکه الفاظ نهادی به دهانـــم شــب و روز                تا بیاموخت به من رســم زبان مادر بود

آنکه خود گرسنه خوابید و به من داد غذا                لقمه بگرفت و نهادم به دهــان مادر بود

آنکه بــُد روشــنـــی محــفل مـا از رخ او                لیک ناگـــاه شد از دیده نهــان مادر بود

آه و افـســــوس ورا قــدر نمی دانـســـتـم                تا که رفت از کفم آن دّر گران مادر بود

ای کــه باشد به سـرت سایه مادر بشناس                قدر او را که رفـــاه دو جهـان مادر بود

آنکه صــدها چــو "خدایی" نتواند که آرد               حقّ یک زحمت او را به بیـان مادر بود

افسوس جوانی

یاد ایـــــام جوانـــــی غـــــم نشانــــد بر دلـــــم           می خورم افسوس از بگذشته بی حاصلم

مال و عمرم صرف شد در پای یاران دو روی             شد پشیمانـــی نصیب از سعــی های باطلم

ســاده بودم ، مـــار پروردم درون آسـتین                   بیــخبــر از آنــــکه ســـمَ مـــار باشــد قاتلم

من که بودم ســـــال ها از هر نظــــر فرمانـروا             حــــالیا فرمانبــــــر فرمــــاندهــــی ناقابلم

گوهـر و خرمهره اندر دست نااهلان یکی است           دست من کـــوتاه از گوهـــــــرشناس قابلم

من به مــــردن  راضیم ، اما نمـی آیــد اجـــــل          تا مگــــر اندر اجـــــل باشد شفـــای عاجلم

ای "خدایی" صبــــر کن! الصَبـــر مفتاح الفرج!           کــیــفـــــر هرکس دهد پــروردگــــار عادلم

ای وای امام ما رفت...

(در سوگ امام خمینی رحمة الله علیه در 14 خرداد)

آه و افســوس که خورشـید جهان آرا رفت             صبر و آرام و قرار از دل مــا یکجا رفت

شد سیه پوش وطن از غـم آن پیر مـــراد          درَ دریـای شـرف ، گوهــر بی همتا  رفت

آنکه بَد دســت نوازشـــگر او بر سر مـــا          پر کشید از بر این امّت  و  بـی پروا رفت

شوق جنت غم ما را ز سرش بیرون کـرد         مطمئن بر کرم دوســت   از این دنـیا رفت

بشکست این قفس آن طائــر باغ ملکــوت         اوج بگرفت و به ســوی شجر طوبی رفت

آنــکه از او همه جا کاخ ســتم می لـرزید       بس که خون شد به دلش از ستم اعدا رفت

رهــبـر امــّت  اســـلام  ، خمینـی که بُود          هجرتش بر همـگان تلخ ، سـوی عقبا رفت

اشک از دیده روان همچو"خدایی" شب و روز      جملــه  گویند  که  ای وای  امــــام ما رفت

دیدن سراب به خیال آب

دوش در فکر و خیال روی او                          بّد دلم آشفته چون گیسوی او

چشم من تا صبح دور از خواب بود                     همدم  تنهائیم  مهتاب  بود

بسترم  اندر  میان  ماهتاب                               با خیال آب می دیدم سراب

نام او بر روی قلبم  باشتاب                          می نوشتم تا وُرا بینم به خواب

چون ندارم دسترس بر کام او                         ( عشقبازی میکنم  با  نام  او )

لحظه ای گردیدم از خود بیخبر                         ناگهان دیدم که یار آمد ز در

با هزاران جلوه آمد در برم                              خویش  را  افکند اندر بسترم

گفت: برخیز ای به دام غم اسیر                  آنچه خواهی کام دل ، اکنون بگیر

واله و حیران شدم از دیدنش                         دست ها  افکندم  اندر گردنش

لب نهادم بر لب عاشق کُشش                        لمس کردم آن دو نار میخوشش

سِیر دستم چون به پائین تر رسید                  زنگ  ساعت  صبح را دادی نوید

جستم از جای و بدیدم یار نیست             خواب می دیدم ، کسی در کار نیست

داستان شغال و روباه

به صد زحمت خروسـی را شغالی              ربـــود از مرغــــدان پیــــــرزالی

به دندان برگرفت و رفت چون باد               ز یکســو پیـــرزن با داد و فریــاد

که ای مــردم خروسم بُد ســه کیلو               نمی دانم چـه ســــازم با غـــــم او

شغـــال از گفته های زن بـرآشفت               سر ره دید روباهــی، به وی گفت

نظر کن این خروس خــرد و لاغر              کجـا باشـد ســه کیلو؟ هسـت کمتر

به پاســـخ گفت آن روبـــاه مکــار               که من با دست سنجم وزن هر بار

بــده تا مــن بســنجـــم وزن او را                زبان بربند و کم کــن گفتـــگو را

شغــــال ابلــه نـــادان و گمــــراه                 بدادی طعمه را در دسـت روبــاه

چو روبَه طعمه را آورد در دست                به دیــواری که آنجـا بود برجست

بگفتا گــر دلت از این ملول است                 برای من به شش کیلو قبول است

بگفت این و به سوراخی فرو شد                 بدین سان حل و فصل گفتـگو شد